Yüksək tirajla çap olunan Keyhan qəzetinin bir sayında belə bir dəhşətli məqalə oxudum: «Əlinin (ə) buyruğundakı xüsusiyyətləri özündə tapmış gənc bir qadın qərbin nümayiş etdirdiyi azadlıq nəticəsində ərinin evə gedib-gələn dostları ilə yarıçılpaq şəkildə oturub-durur və daim qadınla-kişinin bir-birinə qarışdığı məclislərdə iştirak edir. Üç yaşlı bir qızı olan bu qadın gənc bir oğlana vurulur və onu ələ keçirmək arzusuna düşür. Dinsiz, şəhvani meyllərə qərq olmuş gənc onu daha çox özünə cəlb edən həmin ailəli qadına deyir: «Bu uşaq bizim aramızda bir maneədir. O aradan götürülməlidir».
Dörd ay bu Allahdan xəbərsiz aşiqlə mə᾽şuqun arasında mə᾽sum uşaq haqqında mübahisə gedir. Nəhayət, qadın məhəbbət mənbəyi kimi yaradılan analıq şəxsiyyətini əldən verir. Buna səbəb isə, şəhvətin qələbəsi və digərinin ağuşuna atılmaq istəyi idi. Qadın günahsız, nur üzlü uşağı evin hamamına aparıb günahkar əlləri ilə onu boğur. Bu yolla bir neçə dəqiqəlik cinsi ləzzətinin maneəsi aradan qaldırılır. Naməhrəm gənc bir neçə dəqiqəlik kamına çatır; ailəli, iffətsiz qadın bir neçə dəqiqəlik cinsi ləzzət alır. Bununla da, daimi olaraq adını ləkələyir və ərinin ürəyinə əbədi bir dağ çəkir».
Əgər bu qadının əri azacıq qeyrət göstərib arvadını digərlərinin gözündən qorusaydı, bu zaman nə günahsız uşaq öldürülər, nə ailəli qadın əbədi olaraq ləkələnər, nə nadan bir gənc bədbəxt olar, nə də yeni qurulmuş isti bir yuva dağılardı. Bəli, hicab məhdudiyyət deyil, qoruyucudur!